وصیّ و جانشین پیامبر بودن

«حدیث علی وصیی و خلیفتی»

ابن اثیر در تاریخ کامل نقل می‎کند:

چون آیه "و انذر عشیرتک الاقربین" (1) نازل شد، رسول خدا طعامی آماده کرد و فرزندان عبدالمطلب را که حدود چهل نفر بودند به طعام دعوت کرد.

پس از خوردن طعام، پیش از آن که پیامبر صلی الله علیه و آله شروع به صحبت کند، ابولهب با سر و صدا مجلس را به هم زد و حاضران متفرق شدند.

بار دیگر آن حضرت طعامی آماده ساخت و آنها را دعوت کرد و زبان به سخن گشود و فرمود:

فرزندان عبدالمطلب! والله کسی را نمی‎شناسم که برای قوم خویش چیز بهتری بیاورد که من برای شما آورده‎ام، من برای شما خیر دنیا و آخرت را آورده‎ام و خدایم امر کرده شما را به سوی آن بخوانم. کدام یک از شما در این دعوت به من کمک می‎کند! تا برادر و وصی و خلیفه من در میان شما باشد؟!

و به ابیطالب می‎گفتند:

تو را امر کرد که از فرزندت علی فرمان شنوی و اطاعت کنی.

این حدیث شریف از روایات مسلم فریقین و از دلائل امامت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است و نشان می‎دهد که رسول خدا از اول بعثت، امامت را از نبوّت جدا نمی‎دانست.(2)

پی‎نوشت‎ها:

1- شعراء، آیه 224 .

2- تاریخ کامل، ج 2، ص 42 (فصل انذار عشیرة) / سیره حلبیه، ج1، ص 461، باب (استخفائه فی دار الارقم) / مسند احمد، ج 5، ص 41 و 43 / شرح ابن ابی الحدید، ج 13، ص 244، شرح خطبه 238 قاصعه / المراجعات، ص 110/ تفسیر برهان، ذیل آیه شریفه / بحار الانوار، ج 38، ص 1- 26.

منبع:

امام علی علیه السلام و مسائل سیاسی، محمد دشتی، ج 9 .